ใครเคยไปทานร้านก๋วยเตี๋ยวข้าวหมูแดงไม่ห่างโรงแรมใหญ่ชื่อดังในเมืองเจ้านี้จะสังเกตว่าเจ้าของคนทำจะพูดอยู่ได้ไม่หยุด ไม่รู้จะบ่นๆพูดๆอะไรนักหนา เหมือนกับว่าหากหุบปากหรือพูดเบาๆสักพักจะตายหรือทำก๋วยเตี๋ยวไม่ได้ซะงั้น บ่นเสียงดังตลอด ส่วนลูกจ้างก็เปลี่ยนบ่อยมากครับ ใครหละจะทนอยู่ให้จิกใช้นานๆ ใช้คำว่าจิกครับ ลูกจ้างไม่ทันเสริฟเสร็จก็ตะโกนให้ไปหยิบโน่นนี่แล้วก็บ่นๆๆ ไม่ใช่ว่าลูกจ้างอยู่ว่างนะ เค้าเดินตลอดแต่ใครจะทำโน่นนี่ทีเดียวตามใจแก บ่นๆๆ จนลูกค้าหงุดหงิดเพราะเสียงข่มเหงส่วนคนทำอีกสองเป็นผู้หญิงเจ้าของร้านเหมือนกัน คนนึงก็ทำไปไม่มีปากเสียง แต่อีกคนก็ใช่ย่อย คอยจิกว่าลูกจ้างด้วยคน ตอนเรียกลูกจ้างให้เสริฟแล้วลูกจ้างให้ทวนว่าของโต๊ะไหนก็ว่าอีกว่าแค่นี้ก็จำไม่ได้ โถๆๆ ให้บอกอีกครั้งก็ทำเหมือนมันยากเย็นแสนเข็น เหน็บแนมว่าคนอื่นช้า ก็เล่นให้จ้างคนๆเดียววิ่งเสริฟทั้งร้าน เก็บชาม หากเก็บชามอยู่พี่แกเรียกมาเสริฟก็ต้องรีบวางไม่งั้นก็ถูกว่าๆช้าหรือไม่รู้หน้าที่ว่าต้องทำไรก่อน อ้าว...ประสาทป่าวเนี่ย?
คนกินก็ต้องรีบๆ สงสารก็สงสารลูกจ้าง รำคาญก็รำคาญเสียงที่ไม่รื่นหู พูดๆบ่นๆเหมือนคนบ้า อ่ายยยย จะคอยดูครับว่าลูกจ้างคนนี้จะทนอยู่ได้กี่เดือน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น